Proloog
‘Het is weer tijd.’ Vanaf de troon kwam een zware stem die door de zaal galmde en de kroonluchters deed rinkelen.
‘Is er alweer zoveel jaar voorbij? Dat ging rap.’ Deze stem was zachter en melodieuzer en het was onduidelijk waar ze vandaan kwam.
Een schaakbord verscheen in het midden van de marmeren vloer.
‘Mijn stukken staan klaar. Ik speel met wit,’ zei de zware stem.
‘Ik hoopte dat we het dit keer met PimPamPet zouden beslissen,’ zei de zachte stem teleurgesteld.
‘Nonsens. Je hebt 666 jaar de tijd gehad om je voor te bereiden. Stel je stukken op,’ zei de zware stem, die Orde in het heelal vertegenwoordigde.
‘Je overvalt me wel een beetje,’ zei de melodieuze stem die Chaos was.
Tegenover het witte leger verscheen op het bord één zwarte pion. Het bleef even stil en toen bulderde Orde van het lachen.
‘Vreemd, ik zou zweren dat ik toch meer dan één stuk had klaargezet,’ zei Chaos.
Het buldergelach van Orde verstomde en ging over in een hoestbui.
‘Impliceer jij soms dat ik me niet aan DE REGELS heb gehouden?’ wist hij uiteindelijk uit te brengen.
‘Ik impliceer inderdaad zelden,’ zei Chaos. ‘Implicaties leiden tot verwikkelingen en duidingen van oorzaak en gevolg en zo. Dat past meer in jouw straatje. Het is mijn ervaring dat dit soort zaken zich uiteindelijk vanzelf regelt.’
Boven de eenzame pion verscheen uit het niets een vlinder, die één keer zachtjes met zijn vleugels sloeg voor hij weer in het niets verdween.
‘Wat heb jij zojuist gedaan,’ vroeg Orde.
Chaos zweeg.
‘Zoals je wilt,’ zei Orde uiteindelijk. Een wit paard sprong over de linie en naderde de eenzame zwarte pion vervaarlijk.
‘Geven we met deze conversatie trouwens niet teveel weg van de verhaallijn?’ vroeg Chaos.
‘Maak je geen zorgen,’ zei Orde. ‘Dit is de proloog. Niemand leest de proloog.’
‘Dat is waar,’ zei Chaos. Uit het niets verscheen een hand die boven het enige zwarte stuk zweefde.
‘Laatste kans,’ zei Chaos. ‘Weet je echt zeker dat je niet wilt PimPamPetten?’